Ik kijk geen tv en af en toe komt er een ‘bekende Nederlander’ bij me op consult die bij mij daardoor niet bekend is…
Bekende Nederlanders die ik op deze wijze heb ontmoet zijn: rappers, zangeressen, acteurs, actrices, presentatoren, voetballers etc.
Wanneer mij wordt gevraagd ‘maar ken je me niet dan?’ Moet ik vrij ‘bleu’ antwoorden: ‘nee sorry, ik kijk geen tv’.
Soms kijken deze mensen me vreemd aan, ze kunnen niet geloven dat ik ze niet ken…
Wanneer het ijs echter eenmaal gebroken is, blijkt mijn gebrek aan BN-ner kennis vaak snel vergeven. Meestal omdat ik letterlijk iets onhandigs doe: zoals per ongeluk te veel theewater in de theekan gieten, een vaas omgooien, struikelen of als ik mijn pen pak hem per ongeluk zo pakken dat hij twee meter weg schiet… Ik heb nu eenmaal niet de gave van ‘charmant en elegant zijn’ meegekregen (helaas). Maar dat terzijde.
Zoals ik zei, ik kijk geen tv en alle ‘nieuwe’ sterren zijn aan mij voorbij gegaan. De tijd dat ik televisie keek was de tijd dat Seabert het zeehondje, Hennie Huisman, Merlina, Ron Brandsteder en Madonna populair waren.
Ergens nadien ben ik gestopt en wat blijkt het is niet zo belangrijk als het lijkt, dat BN-ner zijn!
Ik heb kinderen in verschillende leeftijden echter wanneer ik vraag wie ‘Arnie’ is van Goede Tijden Slechte Tijden of Cindy Lauper, kijken ze me vreemd aan.
Deze mensen zijn vergeten. Vervangen door nieuwe rijzende sterren.
En over 50 jaar zijn ook deze nieuwe sterren vergeten zoals ook wij ooit vergeten zullen zijn.
Voordat dit in een treurig schrijfsel verword wil ik er een draai aan geven! Dit is namelijk niet treurig!
Ik had afgelopen week een cliënt. Zijn oma kwam -net als mijn oma- uit zeeland. Mijn lieve kleine omaatje die moest lachen als ze per ongeluk een scheetje liet. Mijn omaatje die als ik als kind bij haar ging logeren met een rulle handdoek ook tussen mijn tenen droogde en die speciaal voor mij de spekjes zo hard uitbakte dat ze nog net te kauwen waren.. dat omaatje kwam uit zeeland. Haar vader was visser en zij at graag paling… Ik ken haar verhaal een beetje. Ik weet waar ze was in de oorlog en ik weet dat ze 23 jaar was toen ze mijn opa leerde kennen. Dat was best oud voor die tijd. Bovendien was mijn opa drie jaar jonger dan zij was. Nog unieker!
Maar goed dat omaatje dus uit zeeland en die cliënt die ook een oma uit Zeeland had… nog voordat ik verder kon mijmeren over het leven van mijn lieve omaatje maakte mijn cliënt hier abrupt een einde aan door te stellen: ‘ze is dood en allang vergeten hoor. Ik heb er niks mee. Ik kom daar nooit!’ En daarmee was het hoofdstuk ‘oma’ kennelijk voorgoed gesloten… Mijn mijmeringen over oma ook. Het was alsof ik werd betrapt. Vergeleken met de cliënt hechtte ik wel aan het verhaal van mijn oma.
In mijn gedachten race ik door de tijd en zie ik alle mensen in mijn leven voor me die belangrijk voor me zijn en waren. Niemand is vergeten. Omaatje niet en ook ‘opoe’ de moeder van mijn opa niet. Ik weet nog goed hoe hard ze in haar theeglas blies. Ze maakte er zelfs een hard geluid bij alsof ze een storm na deed.
Nee al deze mensen zijn niet vergeten en zijn van belang, echter met mij zullen de herinneringen aan hen sterven en zo hoort het waarschijnlijk ook. We weten veel, maar kijken slechts weinig achterom.
Misschien is dat goed. Misschien niet. Ik ben nog ouderwets en leer graag van het verleden. Ik vind kleine weetjes leuk… hoe mensen vroeger aten, leefden en hun relaties onderhielden. Van bedstee tot werk. Alles vind ik interessant… toch realiseer ik mij dat er ook in vroegere tijden veel ‘bekende’ mensen moeten zijn geweest. Misschien lokaler echter toch mensen die een bepaald aanzien genoten. Mensen die allang zijn vergeten…
Ik realiseer me een echte wijsheid, die in alles steeds weer terug komt. ‘Het gaat er niet om wie je kent, wat je doet, hoe hard je werkt, hoe veel je doet, wat je produceert, of dat je bekend bent. Het gaat erom wie jij bent en hoe je lief hebt.’
Want liefde maakt herinneringen die niemand uit kan wissen. Een klein clubje mensen: vrienden of naaste familie kun je liefhebben. Daar gaat het om. Degene waar je van houdt en die van jou houden daar deel je je leven mee, daarmee beleef je avonturen en wissel je van alles mee uit. Voor hen doe je ertoe en als jij gaat of zij gaan neem je die herinneringen met je mee. Al het het andere is ballast.
Bekendheid, aanzien, geld, materie doet er niet toe want dit alles bestaat niet in het hiernamaals. Wat daar wel bestaat zijn de liefdesbanden die we smeden!
Iedere zoveel jaar ontstaat er een nieuwe wereld met nieuwe winkels, websites, kennis, gewoonten en zelfs taal. Het verandert sneller en sneller…
De cirkels van mensen die met elkaar door het leven gaan, veranderen in deze snelle wereld ook van samenstelling. Echter toch zijn het die cirkels en die uitwisseling waar het om gaat. Niet de rollen die je speelt maar de verbindingen die je maakt, tellen. Daar draait het om.
Zo heeft een ‘bekende Nederlander’ evenals Jan met de pet ook liefde en begrip nodig, zo ook troost en het delen van levenservaringen. Ook bekende mensen kennen hartzeer, irritaties, humor, onrecht, liefde en pijn. Het maakt niet uit in welke tijd of scenario we leven… de thema’s zijn hetzelfde… En wanneer ik dan in gesprek ben met een voor mij onbekende ‘bekende Nederlander’. Voel ik me heerlijk onbevooroordeeld en onbevangen.
Dus laat mij maar gewoon de televisie overslaan en iedereen die bij me komt als een gewoon en eenvoudig mens zien… uiteindelijk worden we allemaal vergeten en dat is maar goed ook… het helpt relativeren…
Het helpt om de hoofd van de bijzaken te onderscheiden. Het helpt ook om je te realiseren dat het leven NU is… en niet later…en dat we allemaal gelijk zijn met universele thema’s en levenslessen. Onder ons laagje vernis zijn we allemaal hetzelfde!
Comments