Vaak schrijf ik over bewust zijn. Bewust zijn van wat voor jou in het leven belangrijk is. De keuzes die je maakt over hoe je je leven wilt indelen. De mensen die je in je leven vind en hoe je je tijd in deelt.
Om bewust te zijn en te blijven neem ik vaak gedachten aan de dood met me mee. In veel situaties helpt me dat om mijn eigen gedrag te kiezen in plaats van me te laten leiden door mijn emoties. Het klinkt wat luguber echter het werkt voor mij!
Zoals wanneer ik mij erger aan het zand wat mijn kinderen mee naar binnen lopen. Of wanneer ik zie dat het haar van mijn zoon – gekapt naar zijn wensen- een eigen leven is gaan leiden. Waardoor het lijkt alsof mijn zoon dagelijks rondloopt met een levende marmot op zijn hoofd!
Wanneer ik mij erger aan ‘te’ veel geluiden door elkaar in huis. Bijvoorbeeld zoals tijdens een situatie van afgelopen week waarbij mijn zoontje ‘bobo’ luistert (Bobo is een ‘hyperactief’ konijn op televisie), mijn dochter het op een krijsen zet en mijn andere zoons nèt op dat moment beginnen te stoeien met luid kabaal.
Zware puber- en mannenlijven stuiteren door de kamer terwijl ‘bobobobobo!!!’ zijn hoogste lied zingt. (En mijn zoontje met de afstandsbediening het geluid op 100 zet omdat hij het anders niet kan horen!)
Onderwijl raak ik zo ongeveer doof van het luide gegil van een hongerige baby.
Wanneer ik mijzelf boos hoor zuchten ‘Nu even Niet doen jongens!’ Kijken ze me verbaasd aan. ‘Wat niet doen? We stoeien toch alleen maar?!’
In gedachten komt daar ineens “het inzicht”. Want als zij nu zouden sterven zou ik smeken om hen nog één maal vol kabaal te zien stoeien. Zou ik ze zelfs vragen om veel lawaai te maken! Dus beter kan ik het tumult waarderen nu ik hen om mij heen heb! Mijn ergernis wordt dan terstond minder en ik kan het tafereel op een andere manier bekijken. Het inzicht helpt me om uit mijn emotie van ergernis te stappen.
Zo denk ik bijvoorbeeld als ik ‘de haar-marmot’ van mijn zoons hoofd wil scheren: Als hij zou sterven hoe zou ik hem begraven? natuurlijk mét dit marmotten kapsel op zijn hoofd want dat is hoe hij er zelf het liefste uit ziet! En ik hou van hem zoals hij is! Ineens is de marmot geen ergernis meer, en is zijn haar een teken van zijn identiteit. Ik hou van hem zoals hij IS. In plaats van me te ergeren aanzijn haar, kan ik erom lachen!
Ook denk ik regelmatig: Wat als dit mijn laatste dagen zouden zijn? Wat zou ik dan doen? Zou ik nu op dit moment dit doen? Of zijn er andere zaken die ik zou ondernemen?
En dat alles helpt me in mijzelf te zoeken naar geduld. Dankbaarheid. Liefde en waardering voor wat er nu is.
Zelfs wanneer ik geërgerd of overprikkelt ben vind ik dan diep van binnen vaak acceptatie voor het moment precies zoals het is.
(Al is het soms diep graven in deze Corona tijden met iedereen van mijn grote gezin in huis ? )
Comments