Vandaag gaf mijn Vriendin Mirjam me een behandeling en in mijn hoofd hoor ik op een gegeven moment een stem zeggen: ‘Staat de babyfoon wel aan?’
Ik spreek innerlijk terug met een kleine twijfel en vraag in mijn stem: ‘Ik heb hem niet uitgezet.’
‘Staat hij dan wel aan?’ Zegt de stem opnieuw. Ik geef opnieuw antwoord:
‘Ik denk het wel, waarom zou hij niet aan staan?’ Ik voel van binnen iets trekken. Ik weet ineens. Ik moet niet blijven liggen. Ik moet het controleren… Mijn dochter is vast wakker. Maar de behandeling is bijna klaar. Dus ik duw het gevoel zachtjes weg. De stem blijft ondanks mijn vastbesloten ge-negeer, aanhouden: ‘Loop er even heen, kijk even of hij aan staat.’
Twee minuten later, direct na dat de behandeling klaar was spring ik van de behandeltafel loop in mijn BH de koude gang in en pak de babyfoon. Ik check het geluid… helaas hij staat op mute (geluid uit). Ik doe het geluid aan en hoor direct mijn dochter huilen. Ik roep door de babyfoon-microfoon (mooi galgje woord) ‘Ik kom eraan!’ Ik gris mijn kleren snel van de
bank en sjees naar mijn dochter…
Wat is er nou zo bijzonder aan dit voorval zou je zeggen?
Je weet vast dat je dochter omstreeks deze tijd wakker wordt! Nee ze werd wakker vóór haar normaal zo stipte wakker-wordt-tijd.
Ach dan is het je moeder gevoel. Een simpel voorbeeld van telepathie. Je bent een moeder, dat is gewoon moederlijke intuïtie. Dat zou kunnen, maar dan wel een die letterlijk spreekt in mijn geest.
De reden dat ik dit voorval extra bijzonder vind omdat ik op dat moment net in gesprek was over het feit dat wij mensen momenteel voor een enorme uitdaging staan. De uitdaging om in onszelf te geloven. Om in onze eigen kracht te geloven. Ons eigen onderscheidingsvermogen. En onze eigen waarneming. Wij zijn spirituele wezens en worden iedere dag uitgedaagd om dat te vergeten. Uitgedaagd om ons te verliezen in dagdagelijkse dingen zoals, werk, boodschappen, (geld) zorgen, vreselijke nieuwsberichten en hebbedingen.
Ook ik heb soms moeite om niet uit contact te gaan met mijzelf -als ik strak sta van druktes en nog even snel boodschappen moet doen en nog duizend andere dingen wíl doen. Iets in mij staat dan in de race modus. De ik-wil-1000-dingen-in-een-dag-modus. Op die momenten ben ik toegankelijk voor een kracht dat ik de anti-gids noem.
Een stem die me vertelt dat ‘dit het is’. Dat de wereld zo plat is als boodschappen doen, in de regen lopen, je auto die stukgaat en je kind die ziek is. Dat dat het is en dat er niet meer is. Het lijkt als een sluipend stemmetje dat je geest binnentreed op het moment dat je uit contact bent. Door de haast, door het gejaag, door het 1000-dingen-in-een-dag-gevoel.
Uit contact met de natuur, met moeder aarde, met de sterren, de vogels, de bloemen en de vriendelijke regen.
Uit contact en dan komt de anti-gids me vertellen dat er niet zoiets is als in contact staan. Dat het een verzinsel is. een domme gedachte. Een fantasie. Iets wat je jezelf wijsmaakt om de wereld mooier te maken… terwijl het gewoon een platte harde wereld is. Het voelt naargeestig. En brengt me verder van mijzelf. Alsof ik dom ben, of een gek.
En dan, juist dan op dat moment komt er de andere stem. Het licht komt binnen. En ondanks dat de anti-gids roept en schreeuwt dat het onzin is. Dat ik niet zo dom moet doen… Dan hoor ik die stem. Kan ik niets anders dan ‘aan’ gaan, ‘in contact gaan’… Verbindingen herstellen zich. Het licht stroomt binnen.. en dan hoor ik de verlichtende boodschap: ‘Staat de babyfoon wel aan?’
Hoewel ik begrijp dat dit wellicht voor velen de anti climax is van dit verlichtende verhaal 🙂 is het voor mij duidelijk dat het hierom gaat… In verbinding gaan door een boodschap over een babyfoon. Dat is toch bijzonder, en grappig, en lief, en verlichtend… Dus ja een babyfoon, en een stem in mijn hoofd die precies op dat moment tegen mij zegt -indirect- niet naar de anti-gids te luisteren…
Het bewijs diende zich direct aan. De stem geleidde me naar de babyfoon, naar mijn dochter, naar mijn liefde voor haar. En de stem vertelde mij uit het niets dat de babyfoon uit stond en dat ik iets moest horen wat ik niet kon weten… En het gehuil van mijn dochter bevestigde de stem…
Dat is de kracht van het licht.
Het licht werkt in toevalligheden. In het schijnen. Subtiel, nooit dwingend. Fijnzinnig, inspirerend en helpend op precies de juiste momenten. Je kunt kiezen om het te volgen of weg te duwen. Jij blijft de kapitein van jouw schip.
We zijn allemaal verbonden, met elkaar, het licht, de aarde, de vogels en de bloemen. Ook als zijn we te druk of te bang om dat te ervaren. We zijn het.
Alles bestaat voor jou en met jou en door jou.
In verbinding staan vergt soms een moment van stilte. Van contact met de natuur. Van
wijsheid.
De wijsheid om de anti-gids te herkennen.
De verleider, je schaduw of je externe demon. Die je verleidt de wereld oppervlakkig te beschouwen. Te drijven op een diepe zee en de diepte ervan te ontkennen.
Wanneer je in staat bent om uit de doe- of hoofdmodus te gaan, voel je alle verbindingen. Zuiver, helder en tot in de kleinste details aan je trekken. Je te bewegen naar het licht naar liefde…
De anti-gids en zijn boodschappen van afwijzing, pijn, angst en af gescheidenheid kun je dan loslaten.
Je kijkt door de illusie heen. En vind daar en dan je eigen plek in deze magische wereld…
Comments