Ik kwam in contact met een octopus en leerde hoe ik mij nog beter kon verbinden met de energie van de natuurwezens! Wij leven in een gigantisch bewustzijn van moeder aarde. Wij kunnen dat bewustzijn uitnodigen en ermee werken. Wanneer we de kracht van haar natuur volgen beseffen we hoe klein we zijn. Wanneer we onze kleinheid inzien ontstaat er juist ruimte voor ons om onszelf te zijn!
Hoe het begon: We zagen een octopus in de zee! Ik had nog nooit in het echt in zee een octopus gezien! Super enthousiast keek ik bibberend door mijn duikbril naar de octopus en ik zweer dat hij terugkeek. Ik zag heel veel kleine zuignapjes terwijl hij zich klein maakte half onder een rots.
Voorzichtig reikte ik uit met mijn geest en voelde ik zijn bewustzijn. Ik vroeg zachtjes of hij wilde verplaatsen zodat ik hem kon filmen. Ik was verwachtingsvol en hield mijzelf doodstil! Binnen enkele ogenblikken na ons contact kwam hij iets overeind en het leek alsof hij zijn veilige plek zou verlaten.
In mijn gedachten schreeuwde ik: ‘ja hij gaat!!’ en in plaats van subtiel contact schreeuwde ik als het ware telepathisch naar hem. Hij maakte zich direct klein!
Ik zag direct mijn vergissing in. Met wezens in de natuur moet je subtiel contact maken en niet grof en schreeuwend! Hun bewustzijn is zo subtiel en kwetsbaar!
De octopus herschikte zijn tentakels schoof dieper onder zijn rots, alsof hij wilde zeggen: ‘je zoekt het maar uit!”. Prachtige zuignapjes bewogen zachtjes toen hij zich dieper terugtrok. En alsof hij een kussentje om zijn hoofd maakte. Hij kwam weer tot rust. Ik realiseerde mij dat mijn verzoek ook niet handig was en mijn enthousiaste innerlijk geschreeuw ook niet!
Ik verzachtte en reikte opnieuw zachtjes uit totdat ik zijn bewustzijn voelde. Ik bood mijn excuses aan en zei hem dat ik het al heel bijzonder vond dat ik hem had mogen zien. Dat hij niet hoefde te bewegen natuurlijk voor zo’n spirituele neanderthaler!
Ik toonde hem mijn intentie en wilde niet dat hij zich onveilig zou voelen door mij. ik betreurde dat oprecht!
Ik stond nog steeds doodstil en verbond mij met de octopus. Ik toonde hem dat ik berouw had en wie ik was. Ik stelde mij ondergeschikt op. Ik bleef nog een paar minuten zo bij hem en voelde zijn aura. Deze was groot en om streek meer dan een meter omtrek om hem heen. Met mijn bewustzijn onderzocht ik zijn energie. alsof ik nieuwsgierig aan hem snuffelde, energetisch dan…Het was bijzonder. Aangezien ik nog niet eerder op die manier een octopus had gevoeld. Ik was dankbaar voor dat moment en vond hem prachtig! En toen gebeurde er iets bijzonders. Het voelde als een wonder! Ik filmde hem nog steeds op zijn plekje. Toen hij heel langzaam begon te bewegen. Een tentakel kwam heel langzaam omhoog. En bewoog in de richting van mijn been. Ik bleef doodstil als in hypnose staan kijken terwijl zijn tentakel langer en langer zich uitstrekte… vele superkleine en grotere zuignapjes werden zichtbaar. De tentakel aan het einde had een spiraalvorm die hij langzaam meer en meer uitstrekte. Tot hij mijn been aanraakte. Hij liet de tentakel daar even liggen. Alsof hij wilde zeggen. Dit is wat ik doe voor jou. Omdat je als een kind bent dat zijn les geleerd heeft. Je bent niet slecht alleen onbesuisd. En je krijgt niet wat je wil. Maar alleen wat ik je geef.
En ik was euforisch!
Ik was onder de indruk van de wijsheid van de octopus.
Ik leerde in dat moment zo veel. Wij mensen zijn in samenwerking met en onderdeel van de natuur. Je kunt alleen ontvangen wanneer je vraagt en niet verwacht, plus alleen wanneer de dieren daarvoor zelf kiezen. Wanneer je trilling open is, en gericht met goede intenties kunnen er wonderen gebeuren, onze energie kan zowel grof als fijn zijn. Afhankelijk van de kracht die we erin leggen. Wat ik heb geleerd is niet de telepathische megafoon te gebruiken om mijn energie in de natuur over te brengen. Slechts de subtiele kracht van mijn bewustzijn kan uitreiken, vragen en wachten. Niet roepen en schreeuwen zelfs als dat uit enthousiasme is! Wanneer zij mensen samenkomen is het de bedoeling die subtiele kracht die in de stilte huist omhoog te brengen en van daaruit over te brengen in de natuur. Met die subtiele kracht kunnen we de energie naar bewustzijn brengen. Wanneer we echt een diep oprecht verlangen hebben. Een verlangen dat eerlijke en open egoïstische motieven mag dragen en tegelijkertijd overstijgt. Dan komt de energie omhoog. Er ontstaat dan een bijzonder soort stilte. Die gepaard gaat met die immense kracht. Die stille kracht is de kracht van ons collectieve universele bewustzijn het bewustzijn van de natuur.
Ik vermoed dat dit de kracht is van het bewustzijn van moeder aarde. Deze subtiele kracht kunnen we voelen. We kunnen het ontvangen en uitnodigen als een gereedschap maar alleen dan, wanneer we het niet pakken maar volgen en tegelijkertijd vragen om de ordening van de natuur te herstellen. Niet sturen maar volgen.
We kunnen vragend richting geven waarbij we samenwerken en vertrouwen op de diepe intelligentie van die energie. Opdat er iets natuurlijks kan ontstaan. Niet datgene wat we willen. Maar datgene wat nodig is… (Hier kun je het filmpje zien van de octopus)
Comments