Dierenopstellingen

Kevin kwam bij me. Hij oogde rustig, beheerst bijna, maar onder de oppervlakte woedde iets wat hem uitputte.

"Ik weet dat het gek klinkt," begon hij, "Ik wil mijn dieren opstellen. Mijn honden zijn al twee jaar in een voortdurende strijd verwikkeld. En ik trek het niet meer."

Twee honden. Twee kamers. Twee werelden, gescheiden door muren in huis en stil verdriet in het hart.

Kevin wilde voor beide honden goed zorgen. Hij hield van ze allebei. Maar het conflict tussen hen groeide – het beheerste zijn huis, zijn relatie en zijn binnenwereld. Hij vroeg zich af: “Wat gebeurt hier nou echt?”

We begonnen met het opstellen van zijn systeem van herkomst. Kevin, en zijn ouders.

Wat zichtbaar werd, raakte hem diep. Zijn ouders zagen hem niet. Niet écht. Hij voelde zich als kind ongewenst, overbodig bijna. Een plek loos kind, zoekend naar erkenning die nooit kwam.

De pijn was voelbaar in het veld. Zacht, stil en schrijnend.

Van toen naar nu

We maakten de overstap naar zijn huidige leven. We stelden Kevin op, zijn partner John, en de twee honden: Simba en Max.

Wat meteen opviel, was de afstand tussen John en het geheel. “Dit gaat niet over mij,” gaf zijn representant aan. En dat klopte – John hield afstand. Hij stond aan de zijkant van het systeem, terwijl Kevin tussen de twee honden heen en weer getrokken werd.

Hij kon geen plek kiezen, geen rustpunt vinden. Hij stond letterlijk in het midden van een strijd die groter was dan zijn honden.

Simba – de zwaardere, rustige hond – leek iets te dragen. Een last, een verdriet. Maar Kevin begreep niet wat. “Er is toch niks gebeurd?” zei hij. En toch was het zichtbaar.

Max, de andere hond, leek Simba buiten te willen sluiten. Alsof hij wilde zeggen: “Doe hem gewoon weg, dan is het opgelost.”

Kevin kromp ineen bij die gedachte. "Dat kan ik niet," zei hij zacht. "Dat mág ik niet."

En toen werd het zichtbaar.

De honden als spiegels

De honden vertegenwoordigden delen van Kevin zelf.

Simba droeg het gekwetste, ongewenste kindsdeel in zich – vol pijn, afwijzing, gemis. Max stond voor de beschermer. De overlever. De kant die Kevin overeind hield. Die niet voelde, maar gewoon doorging.

Max probeerde Simba uit beeld te houden. Niet uit onwil, maar uit bescherming. Want als die pijn echt gevoeld moest worden, zou Kevin kunnen breken. En breken – dat mocht niet.

Zelfs toen het letterlijk werd uitgesproken in de opstelling, kwam het niet meteen binnen bij Kevin.

"Ik snap het niet. Wat is er nou eigenlijk aan de hand?"

Soms is de waarheid zó pijnlijk dat hij zich langzaam ontvouwt. In laagjes.

Totdat het kwartje valt.En de tranen stromen.En de last, eindelijk, wordt aangekeken.

Vrede sluiten, van binnen naar buiten

Toen Kevin de pijn van zijn innerlijke kindsdeel kon erkennen – écht kon aankijken – veranderde het veld.

De last mocht teruggegeven worden.Simba werd vrijer.Max ontspande. En Kevin… Kevin ging rechter staan.

De weken na de opstelling

Hij voelde zijn kracht terugkeren. Zijn eigen plek, zijn leiderschap, zijn verbinding met zichzelf.

En vanaf dat moment veranderde ook de situatie met de honden.

Kevin stelde zich duidelijker op. Hij gaf kaders, richtte het contact opnieuw in. En de honden? Ze volgden. Ze sloten vrede.

Want de strijd was niet van hen. Het was iets wat ze uit liefde hadden gedragen voor hun baasje.

Systemen zijn overal

Wat deze opstelling zo mooi liet zien, is dat energie altijd een weg zoekt. Of het nu bij kinderen is, bij partners, in ons lichaam of – zoals hier – bij dieren.

Onze binnenwereld, onze onzichtbare pijn, drukt zich uit via alles wat leeft in onze systemen. Zolang iets geen plek heeft gekregen, zal het ergens zichtbaar worden.

En wanneer het wél gezien wordt? Dan ontstaat er rust. Dan kan de energie weer stromen. Dan komt er ruimte voor liefde.

Voor jezelf. Voor je dierbaren. En ja – voor je dieren...