Hoe is het mogelijk dat jij er niet meer bent?

Verlies is zoiets vreemds. De wereld draait door, maar voor mij is er iets gestopt. Alsof er een leegte is ontstaan in een ruimte die eerst gevuld was met jouw aanwezigheid, jouw energie, jouw manier van zijn. Hoe is het mogelijk dat jij er niet meer bent?

Jij was een verlichting op een eenzaam pad, een herkenning in de dingen die soms moeilijk uit te leggen zijn. Met jou kon ik delen wat voor anderen misschien niet tastbaar was, maar wat voor ons zo helder en vanzelfsprekend voelde.

Jij had een uniek gewaarzijn. Je zag de wereld anders, door een lens die de werkelijkheid net een beetje verschuift, waardoor alles scherper werd. Samen hadden we een nuchtere kijk op iets wat voor velen misschien zweverig lijkt.

Die wisselwerking was van waarde. Jouw blik, jouw vragen, jouw manier van kijken – het bracht altijd beweging. Soms in zachtheid, soms in directheid, scherpheid.

Jouw persoonlijkheid was inspirerend, zowel in de plussen als de minnen. Je was niet alleen een vriend – je was ook een mens met scherpe hoeken en zachte randen.

Ik ga je missen. In de kleine momenten, in de grote gesprekken. In de wisselwerking van energie en gedachten. In het samen verkennen van wat echt is en wat illusie. Maar bovenal, in het simpelweg weten dat jij er was.

En toch weet ik – ergens, op een manier die niet altijd in woorden te vangen is – dat je er nog bent. Niet op dezelfde manier, maar in een fluistering van herkenning, in een bries die even langs mijn huid strijkt, in de energie die nooit echt verdwijnt.

Dank je wel voor alles wat je bracht. Voor alles wat je was.