Jouw uitvaart begon prachtig. Het was zoals ik je kende, ongedwongen zaten we samen -een beetje rommelig- om jouw handgemaakte houten baar heen. De baar stond voor twee mooie houden openstaande deuren en we keken uit over een natuurpark. Prachtig!
Een enorme diversiteit aan mensen was aanwezig.
Ik wist direct, ik wil ook zo’n mooie baar op mijn uitvaart. Niets kist, maar zo’n mooie traditionele van prachtig hout gemaakte baar. Ingewikkeld in stof zou ik willen gaan. Bijzonder, gemoedelijk en toch dichtbij. Kinderen speelden om jouw baar. Het natuurlijke van hun jeugd gecombineerd met jouw dood maakte me nederig. Wat zijn kinderen prachtig en krachtig! Zij kunnen wat wij vergeten zijn. Zij kunnen leven te midden van het sterven en accepteren alles wat er is!
We maakten met elkaar de klank van de dag. Dat was heel mooi. Die start van de uitvaart raakte me. Het was iets wat jij me ooit leerde. En het voelt alsof je je door het maken van een klank kunt uitspreken over de dag. Met de klank van de dag pik je intuïtief de toon op die jij ervaart bij dit moment, deze dag.
Iedere aanwezige maakte bij de start van jouw uitvaart zijn eigen klank en als een ongeoefend koor voegden onze stemmen zich bij elkaar als tot één melodie. De klank van de dag dus. Zo mooi en zo wijs. Onbekende mensen samengesmeed in dat moment van afscheid. Het samenzijn voor jou.
Alleen al dat bijzondere moment gaf jouw leven en sterven inhoud. Het zijn dat soort kleine momenten, die ook mijn leven inhoud geven. Jouw leven ging niet over rozen en gepaard met best wat strijd. Het werd genoemd maar stond niet op de voorgrond. Je zag hoe de aanwezigen worstelden met hun respect en tegelijkertijd met hun verwerking van wat jij in hun leven had gebracht.
Ik werd vooral ontroerd en geraakt door de persoonlijke verhalen. Mensen die werkelijke gebeurtenissen uit jouw leven beschreven. Je karakter. Je positieve en minder positieve kanten onder woorden brachten. Met liefde.
Bij minder persoonlijk getinte voordrachten dwaalde ik met mijn gedachten af. Ik keek rond en zag de natuur, de bomen, het gras en ik hoorde de vogels. De kindergeluiden brachten me weer terug. Ik zag hoe jouw kleinkind naast me stond en zwaaide naar de lucht en zei: ‘daahaag opa, daahaag’. Hij luisterde niet aan de voordracht over jouw stichting, noch jouw werk. Hij keek en zag je essentie, net als ik.
Ik besefte me ineens dat het hier niet gaat op aarde om wat je achterlaat. Maar vooral om hoe je omgaat met mensen. Hoe je jouw persoonlijke groei doormaakt en dat alles en iedereen er is om jou daarin te faciliteren en jij hen! Ook de mensen met wie je pijn beleefd. Ook zij bieden je groeikansen en begeleiden je op je weg.
Ik werd nogmaals teruggeroepen uit mijn overpeinzingen. Terug naar de woorden van weer een nieuwe spreker. Ditmaal niet door je kleinzoon, maar doordat een haan op de achtergrond luidkeels protesteerde.
Hij kraaide en kukelde luid en duidelijk door alle mensenwoorden heen. Ik moest glimlachen. Als je het niet meer weet laat je dan leiden door de natuur.
De haan leek speciaal naar mij te roepen! En ik verstond: “Laten we zijn leven vieren! Hij is dood maar zijn essentie leeft voort!” Deze haan vertelde me meer over jou dan welk van de sprekers. Hij vertelde me over jou. Hoe je een haan was, hoe je ooit pronkte met zijn veren en hoe je naarmate je ouder werd, milder en gematigder kon zijn. De haan kukelde en kukelde steeds luider en luider! Ik glimlachte. Een brede, wijdse glimlach. Wellicht wat ongepast, toch voelde ik je toestemming. De haan, de mensen en al hun woorden waren hier voor jou. Ze symboliseren delen van jou. Delen waarmee jij je verbond in de wereld. De natuur, opstandig zijn, je eigen manier van bestaan zoeken, je eigen dingen doen. Laten we dansen en zingen. Wars zijn van hoe het hoort en doen wat ons hart ons ingeeft!
Lieve Nicolaas. Na een wat schurende start, veroverde je de afgelopen jaren langzaam een plekje in mijn hart. Door jouw levenspad leerde je mij nog meer mijn eigenheid te omarmen. Naast jou was het makkelijk om mijzelf te zijn. Je gaf die ruimte. Dat vind ik een mooie kwaliteit. Een die je wellicht niet eens besefte!
Je raakte mijn hart en opende nog meer mijn ogen. Dank je wel.
Op jouw uitvaart leerde ik door de woorden heen te luisteren. De oprechte diepe intentie te zien van een ieder die zijn best deed om het juiste te doen voor jou. Zoals het in hun hart klonk..
En net zoals met het zingen van de klank van de dag… Voegen al die hart-melodieën in mijn wezen zich samen tot één klank
Positieve intentie, liefde, groei, samenzijn.
En de haan. Die opende mijn hart vol vreugde. Die sprak luid en duidelijk wat hij voelde vanuit zijn hanenhart en deed wat hij wilde. Net als jij…
Comentários