Karel had zo’n last van zijn maag. De dokter kon echter niet een oorzaak vinden. Soms was de pijn niet goed te verdragen. Dan nam hij een pijnstiller of twee of drie. Het verdoven paste wel. Hij functioneerde dan goed. Echter het werkte verslavend en dat was nu net niet iets waar Karel zich in kon vinden.
Karel was aantrekkelijk, gezond, intelligent en vooral ook ondernemend. Ik was niet de eerste die hij bezocht. Hij zei: “Tessa ik kom niet zomaar naar iemand zoals jij. Ik heb al van alles geprobeerd, jij of iemand zoals jij (wat dat dan ook moge zijn) is niet mijn eerste keus. Ik hoorde echter van meerdere ondernemers in mijn netwerk dat jij inzichten biedt die niemand anders biedt, dus hier ben ik. Leef je uit. Ik geef me aan je over!”
Nu leek Karel me niet echt een man die zich snel over zou geven, dus zijn charmante voorkomen maakte me waakzaam.
Ik glimlachte en maakte in gedachten zijn energie wat van mij los. Ik deed mentaal een stapje achteruit en keek hem aan terwijl ik mijn energie waakzaam over zijn energie liet strelen.
Ik vertelde hem ondertussen mijn werkwijze en hing hem ondersteboven aan het plafond!
Nee grapje…
Wel onderzocht ik terwijl ik een en ander uitlegde zijn energie. De klank van zijn stem en zijn hulpvraag lieten mij binnen. Ik streek hier en daar over zijn energiebanen en vond wat knopen. Ik keek in de knopen en zag daar zijn relatie met zijn vader, inderdaad, in de knoop.
Ik keek wat verder en borstelde hier en daar wat glad, en kwam nog een knoop tegen, een relatie met – zo interpreteerde ik voorzichtig- een zakenpartner/compagnon. En tot slot nog veel verder en diep verscholen in zijn energie zijn partner. Verborgen onder vele lagen van liefde, gedachten, aannames, loyaliteiten, vond ik haar. Stralend in zijn aura. En ik voelde dat ik niet aan haar mocht komen…
En tja… dat deed ik dus toch.
Met het risico ‘grote Karel’ te ontstemmen cirkelde ik als een jager op mijn prooi.
Ik vertelde hem iets over zijn jeugd. Ik vertelde hem iets over zijn zaak, zijn compagnon, zijn
persoonlijkheid, de botsingen tussen hen. Ik liet zijn familiesysteem de revue passeren en al die tijd werkte ik mij langzaam door zijn mentale veld heen, zachtjes, stapje voor stapje naar binnen. Mentale muurtjes zacht strelend of omver werpend.
Toen we er samen over eens waren dat ik echt wat kon, vertelde ik hem wat hij op zijn maag had liggen.
Voordat ik dat deed, vertelde ik hem dat wat ik hem zou gaan zeggen, hij niet zou waarderen. Dat wat ik hem zeggen zou, hem ertoe zou verleiden nooit meer terug te komen! Zijn innerlijke afweer zou pogen mij af te schilderen als een heks die onzin sprak… terwijl we zojuist hadden vastgesteld dat we zinnige dingen bespraken…
Ik vertelde hem van de vertrouwensbreuk tussen hem en zijn vrouw vele, vele jaren geleden en dat hoewel de liefde sterk is en de basis goed, onverwerkte pijn als een steen op zijn maag lag.
Karel keek me geschokt aan. Was even stil – iets wat hem niet vaak overkwam-. Hij stamelde: ‘hoe weet jij?’
Ik keek hem aan en glimlachte. “Ik geloof niet in slechte mensen, alleen in onhandige daden. Je luistert in alles naar je onderbuik gevoel. Je zakelijke succes is erop gebouwd. Echter op dit vlak neem je jezelf nog steeds niet serieus. Je maag doet dat wel. Je maag fluisterde, nu zeurt ze en straks … ”. “…schreeuwt ze als een helleveeg!” maakte Karel mijn zin af.
Je begrijpt dat ik uit privacy overwegingen deze blog wat cryptisch heb gehouden.
De kern is dat ons lichaam nooit liegt. Het spreekt altijd de waarheid. Het is als een labrador die kwispelt of jankt.
Ik heb het liefste dat mijn lijf kwispelt of spint! Jij toch ook?
Karel in ieder geval wel. Hoewel hij wat overdonderd vertrok voelde hij ‘aan zijn maag’ dat mijn waarneming klopte.
Karel kwam terug. Zijn vrouw kwam later ook. Hun relatie bleek bestand tegen Waarheid.
Ik ben dankbaar voor hun vertrouwen, dat ik daarin hun gids mocht zijn!
Comments