Stille adem, stil verdriet

De longen van Jessica – wat een symptoom wilde vertellen

Jessica kwam binnen met een mengeling van hoop en twijfel in haar ogen.

"Ik weet niet of dit werkt voor zoiets als dit," zei ze zacht. "Maar ik wil het proberen."

Al maanden leefde ze met een brandende pijn in haar longen. Restklachten na een pittig ziekbed, gediagnosticeerd als ‘longcovid’ — maar wat ze voelde, paste niet bij het bekende beeld. De artsen konden haar niet verder helpen.

"Je zult ermee moeten leren leven."

Maar hoe leer je leven met iets wat je dag en nacht beperkt?Ze was jong, energiek van nature, gewend om in beweging te zijn. Maar nu... alles kostte moeite. Een wandeling, een gesprek, zelfs opstaan. De pijn vrat aan haar levenskracht.

Ze vroeg zich af of een systemische opstelling haar iets kon laten zien. Of er misschien een dieper verband was.

Wat een symptoom laat voelen

We begonnen met een opstelling van haar familiesysteem. Jessica nam plaats. Een representant voor haarzelf, een voor haar moeder, en één voor het symptoom.

Zodra de representant van het symptoom ging staan, veranderde de sfeer in de ruimte. Er hing iets zwaars. Iets wat niet van Jessica zelf leek te zijn.

De representant voelde zich sterk aangetrokken tot haar moeder. En via haar moeder… naar verder terug.

We voegden Jessica’s grootmoeder toe aan de opstelling. En langzaam ontvouwde zich een verborgen verhaal.

Een schaduw in het familiesysteem.

De kou van het verleden

Ooit, generaties terug, was er een zieke baby. Het jongetje – Benjamin – was nog geen vier maanden oud. In die tijd geloofde men dat frisse lucht goed was voor de gezondheid van jonge kinderen.

De oma van Jessica legde haar kindje buiten te slapen. Maar het weer sloeg onverwacht om.

Toen ze hem vond, was hij stil. Koud. Dood.

Van verdriet raakte ze in de war. Het gezin viel uiteen. De kinderen, onder wie Jessica’s moeder, werden uit huis geplaatst. Benjamin werd nooit meer genoemd.

Hij verdween uit de verhalen, uit de foto’s, uit het geheugen van de familie. Maar niet uit het systeem.

Het lichaam als boodschapper

In de opstelling werd duidelijk: Jessica’s lichaam gaf uitdrukking aan wat vergeten was.

Haar longen, haar adem, haar pijn…ze droegen het verdriet, de kou, het verlies van kleine Ben.De kou die het leven ontnam. De kou die tot stilte leidde.

En nu, jaren later, klopte hij aan via haar adem.

Toen zijn plek zichtbaar werd – een representant voor Benjamin, zacht en klein – veranderde het veld. Iedereen voelde het. Een rilling. Kippenvel. Stilte.

We lieten hem zien. We noemden zijn naam. En we erkenden hem als volwaardig lid van het familiesysteem.

In dat moment ontspande het symptoom. De energie begon te stromen.

De adem komt terug

Een paar weken later stuurde Jessica een bericht."Ik ben nog steeds pijnvrij."

Ze is haar conditie aan het opbouwen. Wandelt weer, durft weer plannen te maken. En bovenal: ze ademt.

De klacht is niet alleen verdwenen. Ze voelt zich lichter. Completer. Alsof haar adem weer van haar is.

Soms is een symptoom geen vijand, maar een boodschapper. Een fluistering van iets wat ooit werd weggeduwd, vergeten, weggeslikt. Wanneer we durven kijken naar wat gezien wil worden, komt het lichaam tot rust. Komt het systeem in beweging. En keert de adem terug.