Een leuk stel komt bij me binnen stappen. Na een korte introductie en met een bakkie thee voor ons, vraag ik naar het doel van hun komst. Een van de vragen betreft de man van het stel. Hij -ik zal hem Arnold noemen- vraagt mij wat hij moet doen: ‘Moet ik bij mijn huidige werkgever blijven nu er een overname is geweest?’
Ik vraag zijn ring om me beter te kunnen focussen en concentreer mij op hem en zie in eerste instantie allerlei symbolische beelden. Ik herken aan de vorm, sfeer en inhoud van dat soort beelden dat ik ze symbolisch en niet letterlijk moet nemen. In de beelden zié en bèn ik beurtelings mijn cliënt.
Ik zie allemaal grijs geklede mensen die als in een stroom in de richting van een soort aula lopen. Te midden van al die grijze ‘pakken’ zie ik mijn cliënt lopen in een kleurrijke trui… Hij valt op door zijn kleur in dit grijzige uniforme beeld. Hij kijkt in dit symbolische beeld verbaast om zich heen naar al die strakke gezichten en grijze pakken om hem heen.
Hij loopt een beetje aarzelend en om zich heen kijkend mee met de stroom. Niet zo goed wetend war hij nou goed aan doet. Hij neemt plaats in de aula waar een heel langdradig en vrijwel zinloos betoog wordt gehouden. De grijze pakken mensen zijn dit kennelijk gewend en gedragen zich robotachtig. Ze tonen weinig emotie terwijl ik voel en zie hoe mijn cliënt zich opwindt en emoties voelt bij het langdradige en vervelende verhaal…
Door de gevoelens en beelden die ik ervaar en door goed te kijken kan ik hier een hoop uit opmaken:
Het bedrijf heeft een hele andere bedrijfscultuur, het is logger en men verwacht gehoorzaamheid, er wordt top down leiding gegeven, en de koers die men uitzet is niet flexibel.
Mijn cliënt mist zijn oude structuur, is flexibeler, denkt meer in mogelijkheden en wenst daar een bepaalde vrijheid in. Zijn nieuwe omgeving voelt als een keurslijf.
Ik kijk verder in deze beelden en zie dat mijn cliënt op zoek is naar de nooduitgang.
Ik ben nieuwsgierig en ben benieuwd wat er gebeurt als hij elders zou gaan werken. Ik loop in gedachten met hem mee door een zijdeur naar buiten… even voelt het fijn om buiten te zijn. Ik pak her en der wat dingen op en voelt hoe de kansen verpulveren in mijn hand. Uiteindelijk neemt in dit beeld mijn cliënt plaats op een verhoging en daar verzamelen zich mensen die zijn kennis willen vernemen.
Dit gaat een tijdje zo door en toch verdwijnen de mensen en uiteindelijk ook de verhoging. Dit duurt niet zo lang en weer is mijn cliënt aan het zoeken naar een nieuwe mogelijkheid. Vele dingen die hij oppakt verpulveren in zijn hand en lijken niet blijvend te zijn.
Uiteindelijk neemt hij wat somber plaats aan de rand van een hoog punt, soort afgrond en ziet daar vele zons- op en ondergangen aan hem voorbij schieten…
Wat ik hieruit opmaak is dat deze weg wellicht vrijheid geeft en een potentiële kans echter dat het moeilijk zal zijn deze kans vast te houden en dat het ook moeilijk is om een leuke nieuwe functie of baan te krijgen. Het zelfstandig klussen aannemen lijkt op los zand uit te draaien en te eindigen in somberheid en het lang wachten op nieuwe kansen… Niet echt iets om te adviseren denk ik…
Ik vraag me af hoe het zou zijn voor mijn cliënt om te blijven bij zijn huidige (en dus vernieuwde) werkgever.
Ik vind in mijn beelden de zijdeur terug naar binnen, neem weer plaats in de aula en kijk om me heen. Ik merk dat mijn omgeving veranderd en ik voel een tijdsbestek van maanden, ongeveer een jaar aan mij voorbij trekken. Ik kijk nogmaals om me heen en zie dat mijn omgeving een kantoor is, met wat kleur. Er zijn wat aardige mensen om me heen die meedenken in een project wat ik mag trekken. Buiten de deur van mijn kantoor is het nog steeds grijs en grauw maar doordat mijn kleine werkeiland uitdagend is doet me dat geen kwaad. Ik kan dat accepteren zodat ik mijn eigen eilandje mag bestieren.
Ik voel me iets opgelucht, terwijl ik tegelijkertijd weet en voel dat mijn cliënt geen gemakkelijk en zelfs ietwat frustrerend jaar voor de boeg heeft. Hij kan zich niet vinden in de bedrijfspolitiek, zal zich ergeren, niks kunnen veranderen, zich moeten camoufleren met ‘grijze kleding’ en zich moeten aanpassen aan een voor hem minder passende omgeving. Hij behoud dan evenwel zijn zekerheid, wordt uiteindelijk niet somber en krijgt een project waar hij zijn plezier in terug kan vinden. Het is dus een jaar van investeren.
Dit is een manier waarop een dergelijke sessie kan werken. Het is de kunst om datgene wat ik voel en zie te vertalen en te interpreteren. Dit zonder voorinformatie natuurlijk.
Door de ervaring die ik heb is het voor mij mogelijk dit soort beelden te snappen… Het advies wat ik geef is hierop gebaseerd. Altijd bepaalt de cliënt zelf of hij deze volgt of niet.
Het leuke is dat dit soort beelden lijken op dromen, een droom waarin je vragen kunt stellen en antwoorden krijgt. Nog leuker is wanneer ik later hoor dat mijn droombeelden werkelijkheid zijn geworden en de adviezen die ik gaf, goed zijn geweest.
Zo was dit bij een andere cliënt, ik noem haar Roes. Roes kwam terug bij mij na enkele maanden geleden enkele van mijn ‘adviezen’ te hebben aangehoord. Roes is een directeur van een miljoenenbedrijf, een visionair die een en ander had meegemaakt. Ik had eerder tegen haar man verteld dat zij ‘geen zes maanden meer op zijn toenmalige project zou werken’.
Zij was verbaast toen haar man met dat nieuws was thuisgekomen. Want zij had geen plannen om te vertrekken en alles ging goed. Toen zij evenwel zes maanden later ‘project loos’ was dacht zij terug aan die ‘vreemde helderziende’ van haar man en had zij de stoute schoenen aangetrokken om mij zelf een bezoekje te brengen.
Zo gezegd zo gedaan. Vandaag hoorde ik van haar dat de adviezen die ik tijdens onze ontmoeting had uitgesproken wederom waren ‘uitgekomen’.
Eveneens had ik haar aangegeven dat er een nieuwe zakelijke kans zou komen, net na de verkiezingen. Ook dat was uitgekomen. Ik was blij! En zij ook want de zakelijke kans was een hele gunstige!
Zij vroeg zich af of zij nog iets moest doen of laten in dit transitie proces naar een nieuwe en betere functie of dat er aandachtspunten waren in de komende stap.
Ik concentreerde mij met haar horloge in mijn hand en begon weer symbolische beelden te zien… Het was eerst moeilijk om een juiste vorm te zien want de beelden waren nogal abstract. Maar na even finetunen ontstond een duidelijk beeld. Ik zag:
Roes die op een enorme soort vliegende schotel over de aarde vloog. Zij lag bovenop het snel voorschietende voertuig. Zij was blij en had het voertuig goed in de hand. Zij was de baas en stuurde het. Het voertuig dat symbool stond voor haar nieuwe (miljarden omzet makende) organisatie was desondanks zeer flexibel en wendbaar.
Ik associeerde haar gevoel met het gevoel van het jongetje dat enorm blij in de film ‘never ending story’ op de rug van een enorme vliegende grote vriendelijke hond vloog en hardop lachte!
Kortom een ‘blij beeld’ met daardoor de bevestiging dat dit de goede keuze was.
Ik vroeg me af wat de aandachtspunten waren en ik zag in haar vliegtocht een snelle ontwijkings- manoeuvre. Zij moest iets ontwijken en ik zag ook dat zij hiervoor met enkele mannen moest praten om hen te overtuigen dat zij moest uitwijken. Het geen zij moest ontwijken kon ik niet goed duiden. Dat kon een bedrijf of iets anders zijn, een grondstof, een obstakel o.i.d.
Toen ik uit mijn beelden wilde terugkeren zag ik vanuit mijn ooghoeken nog in een flits een beeld van de organisatiestructuur waarbij drie personen de aansturing in handen hadden. Een van deze personen werd doorgestreept en ging weg zo zag ik. Dit was vrij plotseling en zou een golf van schrik door de organisatie veroorzaken.
Roes zou even afwachtend naar de overgebleven personen kijken en verder mogen leiden als directeur CEO van de organisatie. De twee overgebleven ‘bazen’ straalden vertrouwen en openheid naar haar uit. Dus dat zou naast een kort schrikmoment, ook voor de gehele organisatie, uiteindelijk geen zorg zijn.
Toen ik mijn beelden toelichtte verduidelijkte ik deze door de schotel met een enorm gestroomlijnde ‘rog’ te vergelijken. Met bepaalde organisaties zaken doen zou prima zijn maar niet ‘samenwerken door te verbinden’. Dat zou hem kunnen vertragen. Je knijpt ook geen spullen aan de rog vast, dan kan hij niet meer goed zwemmen!
Na wat over en weer gepraat over haar toekomst, het bedrijf en de werkzame personen ging Roes vol goede moed weg. Mij met een positief gevoel achterlatend…
Soms is mijn werk zo heerlijk en geestverruimend… Wanneer ik dromend mijn werk mag doen, de energie stroomt en men geeft mij vertrouwen, zijn de beelden zo mooi en duidelijk dat het plezier alleen maar groter wordt!!
Comments