Verbinding

Wij vormen samen een netwerk van licht, een levend web dat zich over de aarde uitstrekt, geweven door de onzichtbare draden van energie en bewustzijn. Alsof onze armen en benen zich uitstrekken en elkaar raken, zonder dat we het fysiek kunnen zien. Onze lichamen verankeren het lichtnet in de materie, we voeden het met onze adem, onze bewegingen, onze liefde. En samen creëren we onze realiteit.

Op aarde leven we onze levens, leren, vallen, opstaan. We doen mooie dingen, en soms ook onhandige dingen. We lopen ingesleten paden, als mieren die keer op keer hetzelfde spoor volgen. Zonder dat we het doorhebben, wordt onze tijd steeds korter, tikt er een onzichtbare klok boven ons hoofd. En dan, op een dag—wanneer weten we meestal niet—komt het moment waarop het voor iemand tijd is om te gaan.

Als iemand wegvalt, verschuift alles

Wanneer iemand uit het levensnetwerk verdwijnt, verandert de structuur. Het licht dat die persoon bracht, verplaatst zich. Er ontstaat een schokgolf, een beweging die zich door het veld verspreidt. Pijn, verdriet, angst spatten op in het netwerk, alsof een diepe trom slaat. We worden wakker uit onze hypnose, uit de patronen die ons vasthielden. Heel even, in de chaos, kunnen we helder zien:

"Is dit hoe het moet zijn?"

De energie trekt je misschien mee in het verdriet, in de angst, in de pijn van het gemis. Maar als je opricht, ademt en voelt, kun je een ander perspectief zien. Een dieper weten. Misschien besef je ineens:

"Ik wil het anders. Ik wil voelen, ik wil verbinden. Ik wil de diepte, de schoonheid die niet in woorden te vatten is."

De echte verbinding zit in de energie

De grootste liefde zit niet in wat we met onze ogen kunnen waarnemen. Niet in hoe iemand eruitziet, hoe hard of zacht ze praten, hoe slim of onhandig ze zijn. Onze oordelen houden mensen buiten ons, maar in werkelijkheid zijn we altijd al verbonden.

Onder de oppervlakte vindt een voortdurende energetische uitwisseling plaats. We raken elkaar, beïnvloeden elkaar, of we het nu beseffen of niet. Wanneer we loskomen van onze gedachten en onze oordelen, kunnen we dat voelen—dat diepe, onuitsprekelijke voelen.

Dat voelen tilt je even uit de zee van patronen. Het laat je opstijgen, vliegen over het levensnetwerk. Op dat moment besef je:

"Ik ben niet alleen onderdeel van dit netwerk. Ik ben het geheel."

En dan… de keuze

Langzaam daal je weer neer, terug naar je plek in het web. Maar iets is veranderd. Misschien kies je ervoor om opnieuw te vergeten, om weer op te gaan in de wereld van patronen en gewoontes.

Of misschien blijf je kijken. Blijf je weten. Blijf je verbinden. Omdat je met minder dan de allerdiepste verbinding geen genoegen meer neemt. Omdat je de schoonheid hebt gezien die je alleen kunt voelen.