Op deze wereld hebben we zoveel wijsheid, liefde en kracht voorhanden en toch focussen wij ons op televisieshows die nergens op slaan, geweld en drama zowel in ons eigen leven als op tv en in de levens om ons heen. We benoemen de sacherijnige kassamevrouw, maar niet de vogel die buiten het hoogste lied zingt!
We zien op televisie meer dood en verderf, moord en geweld dan dat een soldaat in de oorlog ooit zal tegenkomen. En dat alles met een afstandsbediening in de hand die ons de ogenschijnlijke controle geeft over de gevoelens die we ervaren en de beelden die we zien. Alsof we de dood en alle narigheid die we bekijken ‘onder controle’ hebben. De focus ligt op lijden, op negativiteit!
In die zin is televisie een manier om ‘binnen onze veilige muren’ en met ‘de illusie van de afstandsbediening’ te ervaren. We beleven zo vele levens en vermijden onze eigen dood zonder ooit onze kamers te verlaten. Onze veilige afgebakende kamers.
Dit terwijl onze eigen dood onafwendbaar is. Hoe zeer we onszelf ook wijsmaken dat deze ‘ver weg’ is of ‘ons niet zal overkomen’.. Onze ouderen stoppen we weg in bejaardentehuizen. Hun verval en bijna dood is niet fijn, niet jong, niet mooi, niet blij en niet gelukkig makend. Althans dat denken we!
Ik weet dat de dood niets is om bang voor te zijn, wij zijn wezens die ons lichaam overstijgen, meer zijn dan onze fysieke ik. Ons bewustzijn bestaat uit energie. En alle energie is oneindig en altijd aanwezig. Evenals ons bewustzijn. Onze ouderen staan voor de magnifieke bijzondere overstap en maken bijna de reis naar iets wat ik eerder zie als een paradijs dan naar iets engs wat vermeden moet worden. De dood is een overgang en geen einde!
Ons hogere bewustzijn heeft de neiging om door te schemeren tijdens crisis perioden. Het is alsof we dan verbonden zijn met alles en iedereen. Dood en levend. Een van die crisis perioden kan voorkomen tijdens het sterven of tijdens het sterven van iemand waar we van houden.
Grenzen vervagen, er is nog slechts liefde. Dood en leven loopt door elkaar heen. Zowel voor de stervende die vaak de overleden dierbaren begint te zien als voor de ‘gezonde, levende’ dierbaren aan het bed van de ‘zieke’. Onvrede wordt losgelaten, pijn wordt vergeten of vergeven…
Liefde slaat een brug. De werkelijke dood biedt een verlossing.
Het is bijzonder moeilijk om te zien en te beseffen dat we niet onze hypotheek zijn, dat we niet ons voedsel zijn, dat we niet in leven zijn voor de volgende baan, de volgende stap, het vergaren van meer kennis of de volgende Pokémon…
We hebben allemaal echte diepe levensdoelen. In alle vormen komen deze doelen neer op het ervaren van een aantal basisdoelen. Alle doelen zijn afgeleid van deze ‘hoofddoelen’.
Tot we dat beseffen kunnen we niet verder zien dat datgene waar we ons beperkte bewustzijn op richten. Beperkt omdat we vaak niet het grotere geheel zien.
Wij mensen zijn als een zaklamp in een groot dorp. Het dorp bestaat uit huizen, wegen, voertuigen, Bomen, struiken, insekten, beesten, mensen en voorwerpen. Het lijkt immens groot. Doordat het pikdonker is zien we er niks van. We weten niet goed waar we lopen… En we zien slechts dat wat onze zaklamp kan beschijnen. We schuifelen met ons zaklampje schijnend voorzichtig en met kleine stapjes in het rond. Ons bewustzijn vaak niet groter dan het kleine kamertje in het huisje in het dorp waar we in wonen. We denken dat we daar zijn, bij wat we kunnen zien. We zien het grote dorp niet waar we in leven. We zien slechts een klein stukje en denken dat dat het is! Dat de werkelijkheid ‘alleen dat’ is wat we beschijnen en verlichten met ons kleine straaltje licht. Ons kleine kamertje in ons kleine huisje. En we missen het grotere geheel. het dorp en de wereld waarin het dorp staat.
Als we inzien dat ons bewustzijn is als dat kleine straaltje licht uit onze zaklamp. Dat we zo een beperkt bewustzijn hebben dat we alleen dat deel van het dorp of slechts onze kamer kunnen zien dat we zelf kunnen waarnemen, zelf bewust zijn, dan zie je hoe beperkt het is.
Doe mee met het volgende experiment:
Wanneer je nu om je heen zou kijken en in je kamer alle voorwerpen probeert in kaart te brengen, te onthouden die BLAUW zijn. Doe dit nu maar eens…
Probeer er zo veel mogelijk te zien en te onthouden. Blauwe voorwerpen, blauw licht etc.
En benoem dan nu alle voorwerpen die ROOD zijn…
Dan zie je hoe beperkt je bewustzijn is. Je hebt je ‘lichtje’, je bewustzijn gericht op alle blauwe voorwerpen. Hierdoor heb je de vele rode voorwerpen gemist. Zo werkt ons bewustzijn!
Denk aan het feit dat als je een nieuwe auto hebt gekocht, je ineens overal die specifieke auto ziet rijden, dat specifieke merk. Of voor de vrouwen onder ons. Als je bezig bent met kinderen ‘krijgen’ je ineens overal zwangere vrouwen lijkt te zien. Dat doet ons bewustzijn. Daar waar je aandacht aan geeft, licht op schijnt, daar wordt je je van bewust!
Je bewustzijn creëert je werkelijkheid. Daar waar je je op richt daar ligt je bewustzijn. Op die manier kun je dingen ‘missen’ die zich onder je neus afspelen.
Zoals Eben Alexander in zijn boek ‘na dit leven’ schrijft dat hij eerder mensen had gesproken die zeiden dat ze tijdens hun klinische dood dingen hadden ervaren, en hij er geen aandacht aan schonk, het niet eens hoorde. En dat hij nadat hij zelf een bijna-dood ervaring had gehad, hij zich daar ineens wel bewust van werd. Van mensen om hen heen en de mensen uit zijn verleden die hem hierop hadden gewezen.
Als je je er niet van bewust bent, je ergens niet op gericht bent, gaat het aan je voorbij.
Dus als we bezig zijn met eten, geld verdienen, gewelddadige televisie programma’s bekijken, games spelen etc… waar richten we ons dan op? Welke energie stralen we dan uit. Als we ons richten op alle narigheid, het genezen van of de angst voor kanker, het oordelen over anderen en onszelf… waar zijn we dan mee bezig? Waar wordt onze aandacht op gericht, waarop richten wij onze energie? En wat wordt groter, wat wordt gevoelsmatig groter in onze werkelijkheid? Juist, dat geweld, die kanker, die oordelen, dat rotgevoel… die negatieve energie die je dan begint te voelen wordt groter…
Wat als je je zou richten op het accepteren en liefhebben van jezelf? Wat als je je zou richten op vredes acties, op goede daden van jezelf en anderen, hoe zou je dan de wereld ervaren, welke energie zou je uitstralen? Juist, meer positieve energie!
*Vind je dit interessant? Lees dan het boekje ‘ik moest doodgaan om mijzelf te genezen’ van Anita Moorjani. Een aantal van de voorbeelden in deze column zijn geïnspireerd op haar verhaal!
留言