Tessa van Rossen

Voor mijn nieuwe boek over samengestelde gezinnen heb ik een stuk geschreven over emotioneel bewustzijn. In mijn boek is het een heel hoofdstuk, in deze column leest u een samenvatting van een deel hiervan. Waarom schrijf ik over emotioneel bewustzijn? Door mijn werk als paragnost, traumatherapeut en coach zie ik bij veel mensen pijn. Pijn en hierop het verschuiven van bewustzijn. Dit laatste creeert vaak veel automatisch gedrag. Stellen geven aan: 'We hebben steeds dezelfde discussies', individuele cliënten geven aan 'Waarom gebeurt het mij steeds? Waarom ontmoet ik steeds dit soort mensen? Behandelen mensen mij steeds zo?' 

We hebben het vaak niet door maar we verschuiven gedurende een dag steeds van bewustzijn. We zijn 'blij als een kind', 'boos als een stier', 'ondeugend als een tiener', we staan 'uit' als we van A naar B rijden, we vrijen als volwassenen, maken ruzie als kinderen, geven leiding vanuit ons kritisch volwassen bewustzijn etc. etc. Zo maken we gedurende dag vele bewustzijnstoestanden mee. Zonder dat we het ons 'bewust zijn',

Als helderziende heb ik een opwindend leven! Op een feestje zie ik de mensen vaak als veel-kleurig. Ik zie de fantastische mensen die ze zijn en ik zie hun schaduwkanten. Wat ook heel leuk is om te zien!

In mijn werk zie ik dat ook alleen dan mag ik erover praten, heerlijk is dat.

Wanneer ik een superlieve vrouw ontmoet bijvoorbeeld, die zichzelf wegcijfert dan zie ik ook haar schaduwzijde. De zijde die boos is en wrokkig over alles wat er verkeerd is gegaan in haar leven. Plus de kant die verdrietig is en treurt. Wanneer ze deze kanten van zichzelf wegstopt, raakt ze uit balans.

Ieder mens heeft niet maar één kant. Wel tonen mensen het liefst hun mooie kant aan elkaar! Onze schaduwzijde verbergen we het liefst! Dat vind ik -ook bij mijzelf- bijzonder om te zien, ik heb zelf ook last van dat fenomeen.

Vandaag had ik een gesprek met een vrouw die zwanger is. Zij is zwanger door middel van eiceldonatie. Iets wat voor haar prachtig en tegelijkertijd even wennen is. Ze is dolgelukkig met haar zwangerschap, echter ook is zij bang voor mensen om haar heen en hun reacties. Wat zeg je tegen mensen?

Ze vertelde mij dat er mensen op het internet stellen dat iemand die een kindje middels eiceldonatie ontvangt, het kind ‘iets aan doet’. Zij voelt door dit soort uitspraken onzeker. Daarnaast voelt zij zich soms verdeeld over het feit dat ze bij haar kindje niet haar ‘genen’ en haar eigenschappen zal kunnen terugzien. Vanuit mijn visie op de wereld en mijn beleving vanuit de wegen van de ziel, vind ik het leuk om hier iets over te zeggen.

Mijn gedachten schieten naar het moment dat ik met een goede vriend op vakantie was, bijna 14 jaar geleden. Deze goede vriend en ik hadden geen liefdesrelatie maar een vriendschappelijke.

Het feit dat we geen liefdesrelatie hadden of zouden moeten krijgen ontspande ons beiden.

Op een avond lagen we beiden in ons eigen eenpersoonsbed. Te kletsen. En voordat we het wisten gingen we de diepte in. Ik vertelde hem dingen die ik had gedaan, waar ik me voor schaamde. Zonder mij te veroordelen luisterde hij.

Zijn luisterende oor en de opmerking 'wat erg voor je'  gaf mij de liefde die ik nodig had om mijzelf in de ogen te kijken met de dingen waar ik niet trots op was. Mijn schaduw deel werd niet veroordeeld door hem maar geaccepteerd. Wat een verademing.

Op vakantie kwam ik in aanraking met allerlei kruipende wezentjes! Wie mijn columns vaker leest weet van mijn haat-liefde verhouding met insecten. Mijn spirituele aard vind dat zij met hun kriebelige kleine pootjes en griezelig kruipende lijfjes net zo veel bestaansrecht hebben als ik...
Mijn andere kant, mijn meer duistere ik, gruwelt van de beestjes en reageert soms met angst en afschuw en ook wel eens met moordlust op het kleine volkje.
Er is in mij sprake van een dunne balans tussen beide delen. Meestal wint mijn spirituele bewustzijn het en lukt het mij om 'te leven en laten leven'. Wanneer echter mijn zoontje Jack in aanraking komt met een zwarte kronkelige pissebed ontstaat er een mini-strijd in mijn hoofd!

Als kind geloofde ik dat als ik een boek nog ongeopend had ik de inhoud nog kon veranderen... er waren momenten dat ik een boek stevig vasthield en me diep concentreerde voordat ik begon te lezen. Meestal vroeg ik dan om een happy end 😊. (Ik ben nogal een simpele ziel en  feel-good-disney-happy-endings georiënteerd) Ik kon weken van slag raken wanneer een hoofdpersoon stierf, dus van te voren aangeven hoe ik wilde dat het boek zou eindigen leek me meer dan zinvol!

Je denkt wellicht -zie je wel, ze is toch gek!- je kunt de inhoud van een boek toch niet veranderen!!?? Nee dat klopt. Hier op aarde lukt dat niet. Echter je kunt je voorstellen toen ik jong was, stond ik nog enorm in contact met boven. En in die andere werkelijkheid, ‘boven zogezegd’, vorm je de werkelijkheid met je gedachten.