Tessa van Rossen

Ik weet vanuit mijn ervaringen dat ik soms ‘iets’ kan doen met een energiebehandeling. Ik heb in mijn praktijk enkele vrouwen gekend die na mijn aanraking (na jaren van proberen) prompt binnen een maand zwanger raakten. Mijn aarzeling en zelftwijfel belemmeren mij te geloven dat dit door mijn aanraking kwam, echter iets in mij zegt dat ik daar toch ‘iets’ in heb gedaan. Wat dat ‘iets’ dan ook was. Misschien gaf ik het lichaam van deze vrouwen net een zetje om het zelfgenezende vermogen te gebruiken en zich open te stellen voor het kindje! Of energetisch iets recht te zetten. Wie weet…

Zojuist sprak ik met een bijzondere vrouw, Tanja. Ze heeft een heel ander beroep maar ze werkt ook met mensen en dus beschouw ik haar als een collega. We spraken over vertwijfeling. Is een behandeling altijd zinvol en zo ja op welke manier? Tanja vroeg zich af: haal ik mensen niet juist van hun pad?

Ik gaf aan dat ik geloof in een levensplan en dat mensen bij ons komen als het de bedoeling is. We kunnen ze als een richtingaanwijzer informatie geven, ondersteuning bieden of door inzicht te geven, door een bepaalde periode heen helpen.  Vanwege het levensplan geschiedt dat alles op het juiste moment en de juiste plaats. Een deel van ons werk is ook steeds zaadjes planten (inzichten geven) en vervolgens loslaten van andermans proces. De twijfel die we soms ervaren zie ik als iets goeds. Door twijfel evalueer je je eigen handelen en bekijk je wat beter kan. Zo blijf je scherp! Door erover te praten en de twijfel te benoemen wordt deze erkend en kan hij weg ebben!

Druk pratend zwaai ik met mijn handen, mijn stem klinkt iets harder dan normaal. Ik maak me druk, spreek mijn verontwaardiging uit, ga helemaal op in het moment van ‘onrechtvaardigheid’!
De persoon waar ik mee praat heeft op dat moment mijn 16 weken oude zoontje in handen.
Op dat moment kijk ik niet naar mijn zoontje, maar naar mijn gesprekspartner. Net op het moment dat ik een nieuw betoog wil beginnen, begint mijn zoontje te schaterlachen!

Ik lig op de bank, mijn voeten bij mijn geliefde op schoot. Hij knijpt zachtjes in mijn tenen en ik geniet. Mijn ogen glijden dicht en ineens merk ik dat mijn bewustzijn verschuift. Ik houd mijn ogen gesloten en voel. Ik glij iets dieper weg en ineens krijg ik het gevoel dat ik ergens anders ben.

Terwijl mijn bewustzijn de ruimte verkent herken ik de sfeer en mijn omgeving. Het is het huis waarin ik vroeger woonde. Ik kijk van achter mijn oogleden om me heen en voel de ladekast, dat ouderwetse gebutste ding. Antiek, maar te beschadigt om wat waard te zijn. Ik zie het zeil van de woonkamer, ruik mijn omgeving, voel de bank waarop ik lig en ervaar die vervelende vier ramen die mij scheiden van de stoep die rondom het huis loopt.

Altijd heb ik in dat huis het gevoel gehad op die stoep te leven. Alsof mijn leven zich afspeelde in een grote etalage. Iedereen die langsliep, kon naar binnen kijken en ons zien zitten. Dat voelde niet fijn.