Tessa van Rossen

Tina pakte alle cadeautjes uit en voorzag ze van commentaar: te duur, nutteloos, wel grappig…. deze moet terug naar de winkel etc. De visite, die de cadeautjes had gebracht, zat er op den duur wat wrevelig bij. Herman, de man van Tina, kwam de kamer binnen, de visite keek verwachtingsvol naar hem op. Het was duidelijk dat hij de gastheer was, hij deelde een verjaardagstaart uit!

Hij ging zitten en keek verbaasd naar de door Tina uitgepakte uit gepakte cadeaus.  ‘Zo schat ik heb je cadeautjes alvast uitgepakt!’ Zei Tina, ze negeerde de verbaasde blik van Herman en vervolgde: ‘Er zitten wel wat dingen bij hoor waar je blij mee zal zijn, maar andere dingen moet je maar gewoon gaan ruilen, met dit ding moet je…!’Tina babbelde en vertelde Herman wat hij met de cadeaus moest doen… De visite keek naar de klok…mochten ze al weg? Iedereen voelde zich wat ongemakkelijk.

Is dit een situatie die u wel eens hebt gezien in het leven? Vast niet, iedereen weet dat we in een ‘normale situatie’ onze eigen cadeautjes uit pakken!

Toch proberen velen onder ons regelmatig andermans cadeautjes uit te pakken.

Ik weet vanuit mijn ervaringen dat ik soms ‘iets’ kan doen met een energiebehandeling. Ik heb in mijn praktijk enkele vrouwen gekend die na mijn aanraking (na jaren van proberen) prompt binnen een maand zwanger raakten. Mijn aarzeling en zelftwijfel belemmeren mij te geloven dat dit door mijn aanraking kwam, echter iets in mij zegt dat ik daar toch ‘iets’ in heb gedaan. Wat dat ‘iets’ dan ook was. Misschien gaf ik het lichaam van deze vrouwen net een zetje om het zelfgenezende vermogen te gebruiken en zich open te stellen voor het kindje! Of energetisch iets recht te zetten. Wie weet…

Jeanette was eens een vrouw die lief was voor haar man, hij behandelde haar slecht. Ze was de liefste moeder voor haar kinderen. Ze raakten verwend en deden onverschillig naar haar.

Ze was de liefste dochter en zorgde dag en nacht voor haar moeder en haar moeder zei. 'Je broer is nog geweest. het was fantastisch'. Terwijl haar broer al een jaar niet was geweest en hij nooit naar zijn moeder om keek. Toch was het met hem fantastisch en had Jeanette zelf -die iedere dag voor haar moeder zorgde- nog nooit een compliment van haar moeder mogen ontvangen! Jeanette werkte hard en maakte lange dagen, toch kreeg iemand anders op haar werk promotie, de keuze was niet op haar gevallen!

Jeanette was kundig en lief, werkte hard, zorgde voor iedereen, zei bijna nooit ‘nee’ en wat denkt u?; Hoe behandelden de mensen haar? 

Zojuist sprak ik met een bijzondere vrouw, Tanja. Ze heeft een heel ander beroep maar ze werkt ook met mensen en dus beschouw ik haar als een collega. We spraken over vertwijfeling. Is een behandeling altijd zinvol en zo ja op welke manier? Tanja vroeg zich af: haal ik mensen niet juist van hun pad?

Ik gaf aan dat ik geloof in een levensplan en dat mensen bij ons komen als het de bedoeling is. We kunnen ze als een richtingaanwijzer informatie geven, ondersteuning bieden of door inzicht te geven, door een bepaalde periode heen helpen.  Vanwege het levensplan geschiedt dat alles op het juiste moment en de juiste plaats. Een deel van ons werk is ook steeds zaadjes planten (inzichten geven) en vervolgens loslaten van andermans proces. De twijfel die we soms ervaren zie ik als iets goeds. Door twijfel evalueer je je eigen handelen en bekijk je wat beter kan. Zo blijf je scherp! Door erover te praten en de twijfel te benoemen wordt deze erkend en kan hij weg ebben!

Voor mij is voelen net zoals ademhalen. Het is er continu, van minuut tot minuut is het voelen er. Ik adem en leef in gevoel als een vis in het water. Ik spartel er soms ook in, en hap dan naar lucht, maar meestal is het heerlijk en vertelt het me alles wat ik wil weten!

Net zo vanzelfsprekend als ademhalen, interpreteer ik de gevoelens die ik heb. Emoties zijn hierin als kleine richtingaanwijzers. Wat voel ik? Wat zegt het? Wat zegt het over de situatie? Wat zijn mijn behoeften? Wat zijn de behoeften van de ander? Welk gedrag kies ik of (achteraf) welk gedrag heb ik onbewust gekozen?

Ik heb geleerd mijn emoties serieus te nemen, zonder er altijd naar te handelen.

Druk pratend zwaai ik met mijn handen, mijn stem klinkt iets harder dan normaal. Ik maak me druk, spreek mijn verontwaardiging uit, ga helemaal op in het moment van ‘onrechtvaardigheid’!
De persoon waar ik mee praat heeft op dat moment mijn 16 weken oude zoontje in handen.
Op dat moment kijk ik niet naar mijn zoontje, maar naar mijn gesprekspartner. Net op het moment dat ik een nieuw betoog wil beginnen, begint mijn zoontje te schaterlachen!