Tessa van Rossen

Voor mij is voelen net zoals ademhalen. Het is er continu, van minuut tot minuut is het voelen er. Ik adem en leef in gevoel als een vis in het water. Ik spartel er soms ook in, en hap dan naar lucht, maar meestal is het heerlijk en vertelt het me alles wat ik wil weten!

Net zo vanzelfsprekend als ademhalen, interpreteer ik de gevoelens die ik heb. Emoties zijn hierin als kleine richtingaanwijzers. Wat voel ik? Wat zegt het? Wat zegt het over de situatie? Wat zijn mijn behoeften? Wat zijn de behoeften van de ander? Welk gedrag kies ik of (achteraf) welk gedrag heb ik onbewust gekozen?

Ik heb geleerd mijn emoties serieus te nemen, zonder er altijd naar te handelen.

Druk pratend zwaai ik met mijn handen, mijn stem klinkt iets harder dan normaal. Ik maak me druk, spreek mijn verontwaardiging uit, ga helemaal op in het moment van ‘onrechtvaardigheid’!
De persoon waar ik mee praat heeft op dat moment mijn 16 weken oude zoontje in handen.
Op dat moment kijk ik niet naar mijn zoontje, maar naar mijn gesprekspartner. Net op het moment dat ik een nieuw betoog wil beginnen, begint mijn zoontje te schaterlachen!

Ik weet vanuit mijn ervaringen dat ik soms ‘iets’ kan doen met een energiebehandeling. Ik heb in mijn praktijk enkele vrouwen gekend die na mijn aanraking (na jaren van proberen) prompt binnen een maand zwanger raakten. Mijn aarzeling en zelftwijfel belemmeren mij te geloven dat dit door mijn aanraking kwam, echter iets in mij zegt dat ik daar toch ‘iets’ in heb gedaan. Wat dat ‘iets’ dan ook was. Misschien gaf ik het lichaam van deze vrouwen net een zetje om het zelfgenezende vermogen te gebruiken en zich open te stellen voor het kindje! Of energetisch iets recht te zetten. Wie weet…

Ik lig op de bank, mijn voeten bij mijn geliefde op schoot. Hij knijpt zachtjes in mijn tenen en ik geniet. Mijn ogen glijden dicht en ineens merk ik dat mijn bewustzijn verschuift. Ik houd mijn ogen gesloten en voel. Ik glij iets dieper weg en ineens krijg ik het gevoel dat ik ergens anders ben.

Terwijl mijn bewustzijn de ruimte verkent herken ik de sfeer en mijn omgeving. Het is het huis waarin ik vroeger woonde. Ik kijk van achter mijn oogleden om me heen en voel de ladekast, dat ouderwetse gebutste ding. Antiek, maar te beschadigt om wat waard te zijn. Ik zie het zeil van de woonkamer, ruik mijn omgeving, voel de bank waarop ik lig en ervaar die vervelende vier ramen die mij scheiden van de stoep die rondom het huis loopt.

Altijd heb ik in dat huis het gevoel gehad op die stoep te leven. Alsof mijn leven zich afspeelde in een grote etalage. Iedereen die langsliep, kon naar binnen kijken en ons zien zitten. Dat voelde niet fijn.

Zojuist sprak ik met een bijzondere vrouw, Tanja. Ze heeft een heel ander beroep maar ze werkt ook met mensen en dus beschouw ik haar als een collega. We spraken over vertwijfeling. Is een behandeling altijd zinvol en zo ja op welke manier? Tanja vroeg zich af: haal ik mensen niet juist van hun pad?

Ik gaf aan dat ik geloof in een levensplan en dat mensen bij ons komen als het de bedoeling is. We kunnen ze als een richtingaanwijzer informatie geven, ondersteuning bieden of door inzicht te geven, door een bepaalde periode heen helpen.  Vanwege het levensplan geschiedt dat alles op het juiste moment en de juiste plaats. Een deel van ons werk is ook steeds zaadjes planten (inzichten geven) en vervolgens loslaten van andermans proces. De twijfel die we soms ervaren zie ik als iets goeds. Door twijfel evalueer je je eigen handelen en bekijk je wat beter kan. Zo blijf je scherp! Door erover te praten en de twijfel te benoemen wordt deze erkend en kan hij weg ebben!

Vandaag had ik een drukke dag. John kwam in de praktijk. Hij had zich ziek gemeld. En nu -na maanden van coaching- was hij in dieper contact gekomen met zichzelf en had hij besloten om op een andere manier voor zichzelf te zorgen.
Als jonge jongen was hij op straat gezet door zijn ouders. Eenzaam, alleen, verlaten en afgedankt. Moederziel alleen als een hondje aan een boom in het bos gebonden.
Hij had zijn eigen riem door moeten knagen en had zichzelf bevrijd. Hij was eigenhandig met keihard werken uit het bos gekomen. Belaagd door alle gevaren in dat bos, beschadigt door takken en zijn enkel verzwikt door de kuilen. Hij had inmiddels een huis en haard voor zichzelf opgebouwd. Zijn beschadigingen verborgen en voor de buitenwereld niet zichtbaar.