Tessa van Rossen

Ik lig op de bank, mijn voeten bij mijn geliefde op schoot. Hij knijpt zachtjes in mijn tenen en ik geniet. Mijn ogen glijden dicht en ineens merk ik dat mijn bewustzijn verschuift. Ik houd mijn ogen gesloten en voel. Ik glij iets dieper weg en ineens krijg ik het gevoel dat ik ergens anders ben.

Terwijl mijn bewustzijn de ruimte verkent herken ik de sfeer en mijn omgeving. Het is het huis waarin ik vroeger woonde. Ik kijk van achter mijn oogleden om me heen en voel de ladekast, dat ouderwetse gebutste ding. Antiek, maar te beschadigt om wat waard te zijn. Ik zie het zeil van de woonkamer, ruik mijn omgeving, voel de bank waarop ik lig en ervaar die vervelende vier ramen die mij scheiden van de stoep die rondom het huis loopt.

Altijd heb ik in dat huis het gevoel gehad op die stoep te leven. Alsof mijn leven zich afspeelde in een grote etalage. Iedereen die langsliep, kon naar binnen kijken en ons zien zitten. Dat voelde niet fijn.

Twijfel is echt een grote valkuil. Het bederft plezier en geluk. Het bederft het vertrouwen in mensen. Het zorgt er bovendien voor dat je jezelf verlaat.

Wanneer je twijfelt aan jezelf, Laat je jezelf een beetje in de steek. Hierdoor kun je je eigen behoeftes en gevoelens niet meer voelen. Ben je onvoldoende in staat grenzen te stellen en raak je letterlijk je weg kwijt.

Vandaag had ik een drukke dag. John kwam in de praktijk. Hij had zich ziek gemeld. En nu -na maanden van coaching- was hij in dieper contact gekomen met zichzelf en had hij besloten om op een andere manier voor zichzelf te zorgen.
Als jonge jongen was hij op straat gezet door zijn ouders. Eenzaam, alleen, verlaten en afgedankt. Moederziel alleen als een hondje aan een boom in het bos gebonden.
Hij had zijn eigen riem door moeten knagen en had zichzelf bevrijd. Hij was eigenhandig met keihard werken uit het bos gekomen. Belaagd door alle gevaren in dat bos, beschadigt door takken en zijn enkel verzwikt door de kuilen. Hij had inmiddels een huis en haard voor zichzelf opgebouwd. Zijn beschadigingen verborgen en voor de buitenwereld niet zichtbaar.

Ik las laatst ergens dat wij mensen wanneer we zo'n 85 jaar zouden worden, we zo'n 1020 maanden totaal leven... wanneer je zo rond je 42e bent heb je dan nog maar 510 maanden te gaan!! En dat is als alles meezit!

Als ik dat getal zo zie denk ik aan een salaris van 510 euro. Dat is zo op! Waarom zou dat met die maanden anders gaan?!!

Deze aantallen bleven in mijn hoofd hangen! Ik was aan het werk en dacht... 510 maanden wat klinkt dat kort... ik moest denken aan een eendagsvlinder. Zou hij zich bewust zijn van het aantal minuten die hij leeft?

510 maanden. En ik vond de afgelopen 12 maanden omgevlogen... de afgelopen maanden zijn met één geflapper van mijn wimpers voorbij gevlogen!... Soms is het alsof ik van weekend naar weekend hop. De dagen vliegen!!

510 maanden! Gebruik ik die tijd wel zoals ik het wil? Doe ik wat ik moet doen? Ben ik goed bezig? Dat zijn vragen die door dit aantal direct in mij oppoppen. Het leven is kort! Maar nu ik er maanden aan koppel is het leven wel heeeeeeeeel kort...

Dus is het niet belangrijk om je in deze maanden te focussen op de juiste dingen? En wat zijn die dingen dan?

In ieder geval jouw dingen! Doe jij wat je wilt doen met jouw maanden? Of breng jij je dagen door vol met oeverloze verplichtingen. Sus je jezelf in slaap met de gedachte dat jouw tijd wel komt... ?

Bedenk dan alsjeblieft; hoeveel maanden van je leven, laat je voorbij gaan? Hoeveel maanden van je leven waardeer je werkelijk het wonder dat het leven is. Het enorme geschenk dat je hebt gekregen. Een lichaam, een geest en een ziel, alles perfect op elkaar afgestemd...

Hoe vaak gebruik je dat lichaam bewust om te ruiken, te proeven, te beleven en hoe vaak leef je je leven in een automatisme. Met kleren aan die passen bij je baan, in plaats van in een baan die past bij jou?

Leef jij het leven wat je wilt... hoe besteed jij jouw kostbare maanden?

Ik kijk geen tv en af en toe komt er een ‘bekende Nederlander’ bij me op consult die bij mij daardoor niet bekend is...

Bekende Nederlanders die ik op deze wijze heb ontmoet zijn: rappers, zangeressen, acteurs, actrices, presentatoren, voetballers etc.

Wanneer mij wordt gevraagd 'maar ken je me niet dan?' Moet ik vrij 'bleu' antwoorden: 'nee sorry, ik kijk geen tv'.

Soms kijken deze mensen me vreemd aan, ze kunnen niet geloven dat ik ze niet ken...

Er kwam een man bij me in de praktijk.

Ik had hem aangegeven in onze volgende sessie dat hij veelal leefde zonder in contact te staan met zijn gevoel.  Hij kon zo prima zijn leven, leven: Werken, leuke dingen doen, genieten, lachen, huilen en toch het gevoel hebben dat hij iets miste.

Toen hij vandaag bij mij kwam spraken we hier verder over. Hij wilde weten wat dat dan was wat hij zou missen.

Ik legde hem uit dat we in ons leven vaak dingen maar ‘half’ doen. Toen ik verder wilde praten onderbrak hij  me en gaf aan dingen ‘niet half’ te doen. Sterker nog hij kon zelfs twéé dingen tegelijk doen. Hij kon met zijn vrienden bellen en tegelijkertijd een mail schrijven voor zijn werk, gaf hij als voorbeeld. Hij was een druk bezet en succesvol man, hij gebruikte zijn tijd optimaal!