Druk pratend zwaai ik met mijn handen, mijn stem klinkt iets harder dan normaal. Ik maak me druk, spreek mijn verontwaardiging uit, ga helemaal op in het moment van ‘onrechtvaardigheid’!
De persoon waar ik mee praat heeft op dat moment mijn 16 weken oude zoontje in handen.
Op dat moment kijk ik niet naar mijn zoontje, maar naar mijn gesprekspartner. Net op het moment dat ik een nieuw betoog wil beginnen, begint mijn zoontje te schaterlachen!
Gefrustreerd knijp ik in mijn boek. Ik kijk uit het raam van ons vakantiehuisje. Er staat een boom pal voor het raam die mij mijn zicht belemmert.
Er valt dus weinig te zien buiten enkele struiken en deze boom die het verdere zicht belemmerd. Toch breng ik vele uren door voor dit raam deze vakantie en voel ik hoe het me rust geeft dit uitzicht op een klein stukje natuur.
Gisteren zag ik in de verte een rode schim voorbij schieten. Ik dacht dat het een vosje was of een eekhoorn.
Voorzichtig vraag ik aan boven ‘mag ik alsjeblieft een eekhoorn zien? Ik zou het zo leuk vinden om er een onderaan de boom voor mijn raam te mogen zien?!’
Enkele minuten laten komt er spichtig een eekhoorn uit de boom naar beneden. Het is alsof mijn gebed verhoord werd. Ik geniet van de aanblik van dit schichtige diertje. Hij beweegt in schokkerige bewegingen en springt zoekend naar iets een beetje rond de boom… en even snel als hij naar beneden kwam klimt hij even later weer aan de stam van de boom omhoog. Twee weken lang zag ik geen eekhoorntjes, behalve dit ene moment.
Ik volg hem met mijn ogen totdat hij uit mijn blikveld verdwijnt. Ik ben dankbaar voor dit mooie geschenk.
Naast mijn gewone opvoeding heb ik ook een soort ‘karmische opvoeding’ genoten. Wat dat is? Dat is een tweede soort opvoeding dat mij hielp en nog steeds helpt op ‘het rechte’ pad te blijven
Toen ik klein was had ik moeite met onwaarheden. Ik ‘kon niet goed liegen’. Een keer heb ik het geprobeerd en ik voelde me zó slecht dat ik ’s avonds de waarheid opbiechtte aan mijn moeder: ‘mam, ik heb vanmiddag twee koekjes gepakt uit de koektrommel, in plaats van die ene die ik mocht’. Huilend van gewetenswroeging biechtte ik mijn misstap op.
Naast dit interne geweten -wat wellicht wat strak staat en stond afgesteld- is er ook iets energetisch om mij heen… Iets wat ik mijn karmische opvoeding noem…
Stel je voor mijn zus rijdt door rood, dan gebeurt er: ….. niets. Òf -indien er wel iets gebeurt- dan staat er een niet onaantrekkelijke politieagent, die houdt haar aan. Ze maakt een praatje, een grapje, een lolletje… En uiteindelijk: in plaats van een boete te geven, doet hij gezellig samen met haar een drankje! J
Stel je voor ík rij door rood, dan wordt er iets in het universum direct gealarmeerd! Niet alleen zal er een (niet buigzame, strenge) politieagent staan, nee ook zal deze politieagent worden bijgestaan door vele (!) agenten in opleiding die allemaal gráág hun eerste boete uit schrijven. Door de vingers zien is er dan niet bij. Een praatje al helemaal niet, eerder een tienvoudige reprimande en de hoogste boete. L
Wat maakt het leven zinvol? Vandaag kwam er een man bij me. Hij heeft uitgezaaide kanker en heeft te horen gekregen dat er geen kans op genezing is.
De boodschap ‘geen kans op genezing’. Is zo makkelijk uit te spreken. Maar onmogelijk te incasseren. Hoe verwerk je zoiets?! Hoe doe je dat?
Ik denk niet dat het voor iemand mogelijk is een dergelijke boodschap echt te bevatten. Je denkt oud te worden, je hoopt kwaliteit van leven te hebben en ineens komt er een dergelijke boodschap.
Hoe ga je door. Waar ligt de hoop?
